จอมใจเจ้าป่า
บทนำ
วีรสิงห์โยนร่างเล็กที่ดิ้นรนลงกับเตียงดังโครมใหญ่ก่อนจะตามไปคร่อมทับ มือแข็งแรงจับข้อมือขาวไว้มั่นราวกับคีมเหล็ก
“ปล่อยนะ” หล่อนทั้งดิ้นรนเตะถีบเป็นพัลวัน
“ฤทธิ์มากนักนะลีน่า กี่ปีแล้วให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ”
“ไปให้พ้นสกปรกโสโครกไปกินของบูดของเน่านู่นไป”
“เมา เข้าใจไหม”
“ไม่เชื่อ สมสู่ไม่เลือกหน้า นั่นน่ะเมียน้อยเฮียนะกินเข้าไปได้ยังไงสะอิดสะเอียน”
“โธ่โว้ย บอกว่าไม่ก็ไม่สิ จะหยุดไม่หยุด” เขาตะโกนเสียงลั่นแต่หญิงสาวใต้ร่างไม่สนใจหล่อนดิ้นรนเตะถีบไม่เลือกที่ไหนจะเล็บที่แม้จะไม่คมแต่จิกกระชากเต็มแรงจนหนังแทบหลุด วีรสิงห์ใช้มาตรการเด็ดขาด โดยปกติเขาเองก็ไม่ใช่คนชอบพูดมากอยู่แล้ว ชายหนุ่มดึงกระชากสองสามทีเสื้อตัวบางแบบสายเดี่ยวก็ขาดแล่ง
“พูดไม่รู้เรื่อง ต้องโดนหนัก” เขากดหล่อนกับที่นอนริมฝีปากร้อนขบเม้มเนื้ออ่อนตามเนินอก ลลินา กรีดร้องดิ้นรนยิ่งเมื่อเห็นเงาคนอยู่ที่ประตูซึ่งผู้ชายบ้าคนนี้ไม่ยอมเสียเวลาปิดให้สนิท หล่อนก็ทั้งโกรธแค้นทั้งอับอาย
“ใครอยู่ตรงนั้นไปเอาปืนมา” หล่อนตวาดลั่น เด็กสาวรับใช้ตาโตแต่พอมองเห็นสายตาของนายสิงห์ก็ส่ายหัวดิกจ้ำอ้าวหนีไปทันที
“จะเรียกคนมาดูผัวเอาเมียก็ตามใจ” เขาเค้นเสียงรอดไรฟันขณะถลกรั้งกระโปรงยาวกรอมเท้าที่เลิกขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนให้พ้นทาง จมูกโด่งเป็นสันซุกซอนลงกับอกอวบใหญ่ หลังจากมีลูกทรวดทรงองค์เอวของหล่อนก็ผายชัดทั้งอวบอัดอิ่มเต็มยั่วอารมณ์ไปคนละแบบกับเด็กสาวเมื่อหลายปีก่อน
“ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้...”
“เป็นฝรั่งทำไมปากเก่งนัก หือ” เขาครางชิดกับนวลแก้มมือยังไม่คลายจากมือหล่อนแถมยังรั้งรวบจับไว้เสียด้วยมือข้างเดียว วีรสิงห์รูดซิบกางเกงพรืดเปิดปล่อยสัดส่วนที่กำลังขยายตัวดีดผึงออกมา มือแข็งแรงจับคว้าขาเรียวแยกกว้างดุนดันส่วนของร่างกายที่ร้อนเร่าเข้าไปในช่องทางพิศวาสทั้งบดทั้งเบียดอยู่เป็นนานก็ยังไม่สามารถผ่านเข้าไปได้
“มีลูกแล้วจริงหรือเปล่าทำไมมันแน่นแบบนี้” เขาปล่อยมือหล่อนเป็นอิสระจับขาขาวแยกกว้างกระแทกร่างอย่างเอาแต่ใจดึงดันแทรกร่างกายจนหมด ลลินากรีดร้องลั่นตะกุยเล็บใส่ไม่เลือกที่
“แน่นจังลีน่า” เขาครางเสียงต่ำจับรั้งเอวบางกระแทกเข้าหากึ่งกลางร่างกาย
“ไอ้คนเลวลีน่าจะฟ้องเฮียจะฟ้องตาให้เอาปืนยิงให้ตายเลย” หล่อนเริ่มสะอื้นเจ็บทั้งใจเจ็บทั้งกาย ส่วนที่ถูกรุกรานโดยไม่มีการเล้าโลมช่างฝืดฝืนแถมถูกกระแทกแรงจนเจ็บจุก ปากหนาไล้เรื่อยที่ซอกคอในขณะที่มือหยาบใหญ่จับหน้าอกคลึงอย่างหลงใหล ลิ้นร้อนดูดไล้ยอดอกที่ดีดตัวแข็งอยู่ไปมา เขายังทำต่อไปโดยไม่สนใจกิริยาผลักไสของหล่อน
“ลีน่าเจ็บไอ้คนบ้าป่าเถื่อน”
“ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอร้อนแรงดีจะตาย” เขาเริ่มขยับร่างกายรุกล้ำแต่หล่อนผลักออกเท่าที่เรี่ยวแรงมี หล่อนไม่ชอบให้เขาบังคับมันแสดงถึงความไม่ใส่ใจคอยแต่จะตักตวงเอาแต่ฝ่ายเดียว
“เอาออกไปนะ เกลียดที่สุดบังคับลีน่าทำไม” ลลินาร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆทั้งยังหอบหายใจแรง หน้านวลแดงก่ำเหยเกพยายามตวัดขาเตะถีบแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ “อย่าบังคับกัน ถ้าทำแบบนี้ลีน่าจะเกลียด เกลียดไปตลอดชาติ”
“ใครสน” เขาย้อนด้วยน้ำเสียงและแววตากวนอารมณ์อย่างที่หล่อนเกลียด ร่างกายใหญ่โตบดบังทุกสิ่งไปจากสายตามีเพียงดวงตาสีเข้มดุดันกับคำพูดอหังการที่แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
“จำใส่หัวไว้นะเป็นเมียฉันแล้วก็ต้องเป็นไปทั้งชาติไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม”
“ลีน่าไม่เคยเป็นเมียใครกะอีแค่นอนด้วยกันไม่กี่ครั้งเขาไม่นับว่าเป็นผัวเมียหรอก” หล่อนเน้นคำ
“ผัวเมียกันเขาต้องใส่ใจความรู้สึกที่มีต่อกัน แต่ระหว่างเรามันไม่ใช่ เราแค่ระบายอารมณ์ใคร่ให้กัน มันก็เท่านั้น”
“จะแสดงให้ดูว่าใครเป็นใคร ใครเป็นผัว” เขาบอกอย่างดุดัน กี่ปีมาแล้วความก้าวร้าวเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยคิดจะปรับปรุงตัว
“ดีแต่ใช้กำลัง เคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างไหม” หล่อนกรีดเสียงเขาใส่ มือข้างที่หลุดจากพันธนาการตะกุยข่วนไปตามผิวเนื้อแทบทุกพื้นที่
“ถ้าพูดรู้เรื่องก็คงไม่ต้องทำแบบนี้” วีรสิงห์บอก เขาปล่อยมือหล่อนเป็นอิสระแล้วเพราะสามารถยึดครองส่วนอื่นของหล่อนไว้แทนได้ ชายหนุ่มคุกเข่าหยัดตัวขึ้นร่างกายร้อนผ่าวส่วนหนึ่งสอดแทรกลึกเข้ามาในกายจนเต็มแน่น มันทั้งแข็งแกร่งดุดันและเอาแต่ใจไม่ต่างกับเจ้าของ ฝ่ามือใหญ่จับเอวคอดของหล่อนไว้มั่น กรามของเขาขบเป็นสันอย่างทรมาน วีรสิงห์ขยับกายแกร่งอย่างไม่สนใจว่าหล่อนจะยินยอมและพร้อมหรือไม่
“ออกไป” ลลินาคว้าหมอนใกล้มือได้ก็ขว้างใส่เขา ร่างกายที่ถูกรุกล้ำแสบร้อนราวกับจะฉีกขาดหล่อนกรีดร้องโหยหวนดิ้นรนและคว้าทุกสิ่งที่อยู่ในมือขว้างใส่ เจ้าคนบ้านั่นไม่สนใจแม้แต่จะปัดป้องเขายังคงจดจ่ออยู่กับการรุกล้ำเรือนกายของหล่อน ไม่กี่นาทีถัดมาเขาก้มลงทาบทับแผ่นอกเปลือยเปล่าเข้าหาริมฝีปากหนาซุกอยู่กับซอกคอขยับร่างกายส่วนล่างกระแทกเข้าหาเป็นจังหวะทั้งยังครางในคออย่างพอใจสุดแสน
ลลินาถูกทับไว้จนขยับไปไหนไม่รอดเจ็บแค้นถึงที่สุดให้เขาฆ่าหล่อนเสียให้ตายคงไม่เจ็บปวดเท่านี้ น้ำตาหยดโตไหลพรากหล่อนได้แต่ทุบไปที่หลังและไหล่แกร่งทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์
“ไหนล่ะ เก่งนักไม่ใช่เหรอจะทำยังไงต่อไปล่ะทีนี้” วีรสิงห์หัวเราะเย้ย เขาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วน้ำตาของผู้หญิงเป็นสิ่งน่ารำคาญ แต่สำหรับหล่อนน้ำตาคือสัญลักษณ์ของการแพ้พ่าย
“กล้ามากนะลีน่า กล้าหนีไปจากฉันแถมยังปิดฉันเรื่องลูกเสียอีก เธอทำขนาดนั้นได้ยังไง” เขาพร่ำด้วยสีหน้าเจ็บปวด ลลินาได้แต่ร้องไห้หล่อนหยุดดิ้นรนแล้วเขาอยากทำอะไรก็ตามใจ แต่อย่าให้หลุดไปได้หล่อนจะเอาปืนยิงเขาให้ตาย
“นี่คิดจะฆ่าฉันอยู่หรือไง” ราวกับล่วงรู้ความคิด มือใหญ่ไล้ที่พวงแก้มเลอะคราบน้ำตาก่อนจับคางมนบังคับให้มองหน้า
“ดูสิใครเป็นผัวเธอ ดูว่าใครเหนือกว่า” เขาบังคับให้หล่อนมอง พอหลับตาเบือนหน้าหนีเขาก็จับให้หันมาพร้อมกับกระแทกร่างรุนแรงเสมือนเป็นการลงโทษ
“มองฉันสิลีน่า จะหลบทำไมขี้ขลาดจริงๆ” เขาเย้ย ลลินาเม้มริมฝีปากหล่อนลืมตากลมโตจ้องเขาแทบไม่กระพริบ
“ต้องอย่างนั้นสิแม่น้ำผึ้งแสนหวานของฉัน” วีรสิงห์พึมพำชิดนวลแก้มมือใหญ่กอบกุมเนินอกทั้งขยับร่างเบื้องล่างถี่เร็ว เพียงไม่นานเขาก็ปลดปล่อยเสียงครางอย่างสุขสันต์เป็นความสุขสมใจแต่เพียงฝ่ายเดียว เขามักทำแบบนี้เสมอ ชอบที่จะข่มเหงรังแก ชอบที่จะเป็นผู้ชนะที่อยู่เหนือกว่า ร่างหนาทับอยู่นานจนลมหายใจที่หอบถี่เริ่มสม่ำเสมอก็ยังไม่มีทีท่าจะผละออก
“ออกไป ออกไปให้พ้น” หล่อนผลักร่างเขาออกพยายามพลิกร่างกายใหญ่โตนั้นออกฝ่ายนั้นปลดปล่อยจนหมดสิ้นแล้วเขาน่าจะอ่อนแรงลง หล่อนจะหาโอกาสจัดการเขาคืนบ้าง วีรสิงห์ยอมถอนกายออกแต่โดยดีแต่แล้วโดยที่ไม่ทันตั้งตัวเขาก็คว้าข้อมือข้างหนึ่งบีบแน่น
“ปล่อย จะทำอะไรน่ะ” กุญแจมือทำจากโลหะวาววับสับลงกับข้อมือขาวเขาจับปลายอีกข้างล๊อกไว้กับหัวเตียงอย่างชำนาญ
“ปล่อยไอ้บ้า ทำแบบนี้ทำไมลีน่าไม่ใช่สัตว์นะล่ามกันแบบนี้ไม่ได้” หล่อนกรีดร้องเสียงแหลมก้อง วีรสิงห์เบ้หน้าเขาค้นหาอะไรอยู่กุกกัก ได้กางเกงขายาวตัวเล็กของลูกชายจากตะกร้าผ้าก็เอามาผูกอุดปากหล่อนไว้ เขาทำกับหล่อนเหมือนเป็นสัตว์ ลลินาถึงกับดิ้นปัดมือข้างที่ว่างทั้งตบทั้งข่วน
“อยู่แบบนี้ไปก่อน เพลียว่ะเดี๋ยวจะต่ออีกรอบ” เขาทำหน้าคิดก่อนจะหรี่ตามองอย่างยั่วโมโห
“อีกหลายๆรอบ”